Natomiast o pracy kierowcy autobusu szkolnego mowa w ustawie o transporcie drogowym. Przewóz dzieci szkolnych autobusem można zdefiniować zgodnie z art. 4 pkt 9 jako niepubliczny przewóz Charakter pracy kierowcy samochodu ciężarowego o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony uzasadnia przyjęcie, że czynności ładowacza, konwojenta lub spedytora, wykonywane obok czynności kierowania pojazdem w ramach czasu pracy na danym stanowisku, nie stoją na przeszkodzie uznaniu, że kierowca stale i w pełnym wymiarze czasu wykonywał pracę w szczególnych warunkach Andrzej G., ubiegając się o wcześniejszą emeryturę z tytułu pracy w szczególnych warunkach, przedłożył świadectwo pracy wystawione przez pracodawcę, który już nie istnieje Czy mogę się ubiegać o wcześniejszą emeryturę? Dzień dobry,w okresie lipiec 1976 do lipiec 1991 r. pracowałem w szczególnych warunkach - takie świadectwo pracy posiadam. W latach 1978-1980 zasadnicza służba wojskowa. Od 1993 r. praca jako kierowca w transporcie międzynarodowym na pojazdach powyżej 3,5 tony. – Dobrze jest mieć przy sobie przetłumaczoną umowę o pracę. Wymagają jej na przykład służby kontrolne z Francji, Włoch, Austrii i Finlandii. Zalecamy również, aby kierowca, realizując transport międzynarodowy, posiadał w pojeździe tzw. zaświadczenie A1, które potwierdza ubezpieczenie społeczne opłacane w kraju wspólnotowym. jurus gambar senam dasar psht 1 90. W pracy wielokrotnie spotykam się z problemem uzyskania prawa do emerytury w niższym wieku emerytalnym za pracę w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze dla osób urodzonych po Ściślej chodzi o możliwość realizowania prawa do emerytury na starych zasadach na podstawie art. 184 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (dalej: ustawa). Nierzadko bowiem ubezpieczonym ubiegającym się o to świadczenie ZUS odmawia przyznania do niego prawa. Skąd się to bierze i czy mimo odmowy Zakładu można skutecznie uzyskać prawo do takiej emerytury? Odpowiadając na pierwsze pytanie sięgnąć należy przede wszystkim do dawno już wydanych aktów prawnych, które regulują takie kwestie jak wiek emerytalny, staż pracy ogólny i w warunkach szczególnych oraz rodzaj stanowisk pracy, których zajmowanie uznane zostało za pracę w szczególnych warunkach. Mam tutaj na myśli m. in. rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze oraz na jego podstawie wydane zarządzenia właściwych ministrów określające stanowiska pracy charakteryzujące się szczególną szkodliwością. Ponadto zwrócić należy uwagę na art. 184 (wspomniany na wstępie) i 32 ustawy, w których ustawodawca także wymienił niezbędne przesłanki warunkujące przyznanie prawa do emerytury. Ogólnie więc za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia. Wyszczególnienie tych prac, których wykonywanie uprawnia do niższego wieku emerytalnego, zawierają wykazy A i B. Oba wykazy stanowią załączniki do wyżej wymienionego rozporządzenia. Przy czym od rodzaju pracy odróżnić jeszcze trzeba rodzaje stanowisk pracy, których jest znacznie więcej niż rodzajów pracy. Dla przykładu: praca w górnictwie wykonywana pod ziemią jest rodzajem pracy, a praca górnika będzie w niej stanowiskiem pracy. Taki szczegółowy katalog stanowisk pracy zawierają odrębne zarządzenia wydane przez właściwych ministrów. W między czasie wydano ich kilkanaście, z których obecnie obowiązuje już kilka. Wykonywana praca, czy też ściślej – rodzaj objętego stanowiska – powinna znaleźć wyraz w świadectwie pracy. Ale idźmy po kolei 🙂 Bowiem w dalszej kolejności istotne jest, aby praca w szczególnych warunkach była wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku. Co oznacza, że pracownik nie mógł mieć powierzonych innych obowiązków jak tylko te, które dotyczą pracy w szczególnych warunkach. Tak więc nawet incydentalne powierzenie innych obowiązków, niezwiązanych z pracą w warunkach szczególnych, może zostać zakwestionowane przez ZUS, przez co tego okresu nie zaliczy do stażu w szczególnych warunkach. Dalej aby ZUS uznał, że pracownik wykonywał pracę w warunkach szczególnych i to stale w pełnym wymiarze czasu pracy, konieczne jest legitymowanie się “szczególnym” świadectwem pracy – tzw. świadectwem wykonywania pracy w szczególnych warunkach. Powinien je wystawić zakład pracy według ustalonego wzoru na podstawie posiadanej dokumentacji. Tyle w skrócie o pracy w warunkach szczególnych. Oprócz tego, aby prawo do tytułowej emerytury uzyskać, praca w warunkach szczególnych i w sposób opisany wyżej musiała być wykonywana z reguły co najmniej 15 lat. Częstokroć do wykazania tego okresu posiadać trzeba kilka „szczególnych” świadectw, o których wyżej, w związku ze zmianą miejsca pracy. Obok tego konieczne jest posiadanie ogólnego stażu pracy wynoszącego 25 lat dla mężczyzn i 20 lat dla kobiet. W końcu tak oznaczone okresy pracy ubezpieczeni urodzeni po muszą udowodnić przed czyli przed dniem wejścia w życie ustawy o emeryturach i rentach z FUS. Niezbędnym warunkiem jest również nie przystąpienie do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenie wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa. I na koniec niejako najważniejsze z punktu widzenia starania się o emeryturę za pracę w warunkach szczególnych. Wiek emerytalny jest w tym przypadku obniżony i odpowiednio dla kobiet wynosi 55lat, a dla mężczyzn 60lat. Przy czym jest to tutaj o tyle wartkie uwagi, bo ustawodawca nie wskazał, do kiedy ubezpieczony powinien dożyć wieku emerytalnego (tak jak w innych przypadkach). Jedynie z punktu widzenia rzeczowej emerytury ważne jest osiągnięcie stażu pracy ogólnego i szczególnego przed dniem wejścia w życie przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS (o czym już wyżej napisałem). Na tą okoliczność wypowiadał się nawet Sąd Najwyższy stwierdzając, że prawo do emerytury na podstawie art. 184 ustawy nabywa ubezpieczony, który na dzień legitymował się wymaganym okresem ogólnym i szczególnym, natomiast wiek emerytalny osiągnął po tej dacie, niezależnie od tego, czy w chwili dożycia 55/60 lat miał status pracownika, wykonywał inną pracę (np. prowadził działalność gospodarczą), czy też w ogóle nie był zatrudniony. A co z pytaniem o możliwość ubiegania się o prawo do przedmiotowej emerytury, gdy Zakład prawa do niej odmawia? Pozostaje odwołać się od decyzji do sądu powszechnego. Skuteczność odwołania z kolei zależeć będzie od szczególnych i indywidualnych okoliczności danej sprawy. Za to w większości przypadków, z którymi się spotkałem, Zakład odmawiał prawa do świadczenia, bo ubezpieczony: – nie posiadał świadectwa pracy w szczególnych warunkach w ogóle, – w świadectwie pracy w szczególnych warunkach niepoprawnie wskazane było stanowisko pracy (nazwa stanowiska była niepełna lub zupełnie inna), – uwzględniony przez ZUS staż pracy w warunkach szczególnych był krótszy od 15 lat, – uwzględniony przez ZUS ogólny staż pracy nie przekraczał 20 lat dla kobiet lub 25 lat lat mężczyzn, – ubezpieczony posiadał tylko „zwykłe” świadectwo pracy, a o „szczególne” nie mógł już wystąpić bo zakład pracy został zlikwidowany. W powyższych przypadkach odwołując się do sądu można, a nawet trzeba, wnosić o dopuszczenie dowodu z zeznań świadków. I to najlepiej takich, z którymi razem się pracowało, bowiem będą posiadać bezpośrednią wiedzę o charakterze wykonywanej pracy. Przy czym dowód ze świadków nie jest dopuszczalny w postępowaniu przed organem rentowym. A skoro nie posiada się właściwego świadectwa pracy, to jedynym sposobem udowodnienia, że pracowało się w warunkach szczególnych, stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, są dowody osobowe. W orzecznictwie ugruntowane jest stanowisko, że brak takiego świadectwa lub jego zakwestionowanie przez organ rentowy nie wyklucza dokonania ustalenia zatrudnienia w warunkach szczególnych innymi środkami dowodowymi w toku postępowania sądowego. Poza tym w postępowaniu sądowym nie obowiązują ograniczenia w zakresie środków dowodowych, takie jak w postępowaniu przed organem rentowym. I wreszcie świadectwo pracy, jako dokument wystawiony przez pracodawcę, jest niczym innym jak jego oświadczeniem wiedzy. Stąd może być podważany w każdy sposób przed sądem i podlega co do swojej wiarygodności i mocy dowodowej takiej samej ocenie, jak każdy inny dowód. Obok zeznań świadków pomocnym powinien być też wniosek o zobowiązanie przez sąd właściwych archiwów państwowych, w których przechowywane są akta osobowe i płacowe ubezpieczonego, do dostarczenia tych dokumentów do akt sprawy. A to na okoliczność uzupełnienia stażu pracy ogólnego lub szczególnego, w zależności, który został zakwestionowany przez Zakład. Jest to jedyna droga w sytuacji, gdy była pracodawca został zlikwidowany i nie funkcjonuje już w obrocie prawnym. Podsumowując zawsze można odwołać się od odmownej decyzji ZUS. Tym bardziej, że ubezpieczony zwolniony jest z kosztów sądowych, o czym pisałem ostatnio. Ostateczny efekt zależy jednak od odpowiednio sporządzonego odwołania i następnie sprawnego wykorzystania dopuszczonych przez sąd dowodów. Nie jest to proste, ale nie jest nie wykonalne 🙂 I na koniec, dla zobrazowania poruszanego tutaj tematu i dla najbardziej wytrwałych w czytaniu, zamieszczam przykład decyzji odmownej ZUS: Potrzebujesz indywidualnej pomocy prawnej ? -> Zadzwoń pod nr 664 414 166 -> Napisz na maila @ -> Zarezerwuj termin w Kalendarzu A jeżeli chcesz mnie bliżej poznać to więcej informacji znajdziesz TUTAJ Czy zeznania świadków mogą stanowić dowód na świadczenie pracy w szczególnych warunkach? Co zrobić w przypadku, gdy ZUS takie zeznania kwestionuje? Przypadek dotyczy kierowcy ciężarowego powyżej 3,5 tony, który świadectwa pracy posiada, ale nie ma zaświadczenia o szczególnych warunkach, te zaświadczenia właśnie stanowią zeznania świadków. Zgodnie z §2 Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy. Okresy pracy stwierdza zakład pracy - na podstawie posiadanej dokumentacji - na świadectwie pracy pracownika. Okresy wykonywania pracy w szczególnych warunkach muszą być dokładnie wskazane w świadectwie pracy. Pracodawca w świadectwie pracy powinien podać okres wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, jej rodzaj i stanowisko pracy, oraz powinien wskazać szczegółowo odpowiednie rozporządzenie, wykaz i pozycję danego typu pracy. Nazwa stanowiska pracy w szczególnych warunkach, na jakim był zatrudniony pracownik wskazana na świadectwie pracy musi odpowiadać nazwie wymienionej w wykazie prac wykonywanych w szczególnych warunkach. Nazwa ta musi być identyczna, nie może być podobna czy niepełna. Pracownik, który wykonywał pracę w szczególnych warunkach, wymienioną w wykazie prac A nabywa prawo do emerytury jeżeli spełnia łącznie warunki: osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet, 60 dla mężczyzn, ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach oraz udowodni okres składkowy. Kierowca pojazdu ciężarowego powyżej 3,5 tony figuruje w wykazie A w Dziale VIII prac w szczególnych warunkach, których wykonywanie uprawnia do niższego wieku w sprawie o przyznanie świadczeń uregulowane jest Rozporządzeniem Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11 października 2011 roku w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe. Postępowanie zostaje wszczęte na wniosek uprawnionego (chyba że przepisy przewidują wszczęcie postępowania z urzędu). Zainteresowany powinien złożyć wniosek na piśmie lub do protokołu w organie rentowym, obecne przepisy przewidują również możliwość zgłoszenia wniosku drogą elektroniczną, za pośrednictwem Elektronicznego Urzędu należy, iż w postępowaniu administracyjnym przed organem rentowym - na podstawie §21 ust. 4 rozporządzenia z dnia r. - jedynym dopuszczalnym środkiem dowodowym potwierdzającym zatrudnienie w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest zaświadczenie wydane przez pracodawcę ubezpieczonego, a więc dowód z dokumentu. ( fakt ten potwierdza wyrok Sądu Apleacyjnego w Gdańsku z dnia roku sygn. akt IIIAUa 1172/2011). Dopuszczalnym środkiem dowodowym są również kopie dokumentów, które potwierdzają okresy pracy w szczególnych warunkach, sporządzone przez archiwa na podstawie posiadanej przez nie pracowniczej dokumentacji osobowej (dotyczy urzędów państwowych). Podkreślić należy, iż na potwierdzenie okresów pracy w szczególnych warunkach w postępowaniu przed organem rentowym w żadnym przypadku nie można przedłożyć zeznań świadków. Nawet jeżeli zeznania świadków miałyby potwierdzić z dużym prawdopodobieństwem okresy pracy w szczególnych warunkach danego pracownika, to i tak organ nie dopuści takiego dowodu w ramach prowadzonego w sytuacji, w której organ wyda decyzję odmowną i nie zaliczy okresu zatrudnienia jako okresu pracy w szczególnych warunkach, zainteresowany ma prawo odwołać się od decyzji do sądu okręgowego właściwego ze względu na miejsce zamieszkania - w terminie miesiąca od doręczenia mu decyzji organu. Ubezpieczony powinien wnieść powództwo o ustalenie, czy praca świadczona w danych okresach czasu była pracą wykonywaną w szczególnych warunkach. Dopiero w postępowaniu przed sądem ubezpieczony może wykazywać okresy zatrudnienia wszelkimi dostępnymi środkami dowodowymi, przewidzianymi w kodeksie postępowania cywilnego czyli przede wszystkim: przesłuchaniem strony, zeznaniami świadków, wszelkimi dokumentami prywatnymi, kadrowo-płacowymi. Powyższe potwierdza i dopuszcza Sąd Najwyższy w uchwale z dnia r. ( III UZP 5/85). Powołani świadkowie powinni zaświadczyć, jaką pracę świadczył ubezpieczony,w jakich warunkach, w jakim wymiarze czasu, czy w trakcie jej wykonywania osoba ta podlegała ubezpieczeniu. Zazwyczaj najkorzystniej jest powołać na świadka współpracownika z danego okresu świadczenia pracy, który będzie posiadał wiedzę w tym zakresie. Jeżeli sąd w wyroku stwierdzi, iż praca rzeczywiście była wykonywana w szczególnych warunkach - organ zaliczy ten okres jako pracę w szczególnych Stawicka Kancelaria Prawna ARKANAOceń jakość naszego artykułu:Twoja opinia pozwala nam tworzyć lepsze treści. Trzeba spojrzeć w dokumenty,czy umowa od lipca 1997 roku jako kierowca,była pracą jako kierowca samochodów ciężarowych powyżej 3,5 t .To,że jest stanowisko łączone to w tamtym okresie kierowca był jednocześnie mechanikiem tzn. dokonywał drobnych napraw i konserwacji samochodów w razie doszukasz się w dokumentach,że cały okres zatrudnienia były to samochody ciężarowe to wpisujesz cały okres zatrudnienia,wyszczególniając jednak dwie daty zatrudnienia i stanowiska pracy. Pytanie: Spółka transportowa zatrudnia pracowników na stanowiskach kierowca -mechanik. Kierowcy używają do przewozu cementu na terenie kraju ciągników siodłowych o masie dopuszczającej całkowitej powyżej 3,5 tony, czasami pracują w warsztacie. Czy taką pracę można uznać za pracę w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze? Czy kwalifikacji pracy kierowcy dokonuje ZUS czy pracodawca? Czy każdy zatrudniony kierowca wykonuje pracę w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze? Przeczytaj odpowiedź eksperta i dowiedz się. Odpowiedź: Praca wykonywana przez zatrudnionych w Państwa firmie pracowników na stanowiskach kierowców - mechaników nie są pracami w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze. ZUS nie dokonuje kwalifikacji prac wykonywanych przez pracowników dla potrzeb przepisów up. W przypadku prac kierowców do prac o szczególnym charakterze zalicza się wyłącznie: prace maszynistów pojazdów trakcyjnych (maszynista pojazdów trakcyjnych, maszynista instruktor, maszynista zakładowy, maszynista wieloczynnościowych i ciężkich maszyn do kolejowych robót budowlanych i kolejowej sieci trakcyjnej, kierowca lokomotywy spalinowej o mocy do 300 KM, pomocnik maszynisty pojazdów trakcyjnych) i kierowników pociągów, prace kierowców autobusów, trolejbusów oraz motorniczych tramwajów w transporcie publicznym, prace kierowców pojazdów uprzywilejowanych oraz prace kierowców pojazdów przewożących towary niebezpieczne wymagające oznakowania pojazdu tablicą ostrzegawczą barwy pomarańczowej, zgodnie z przepisami Umowy europejskiej dotyczącej międzynarodowego przewozu drogowego towarów niebezpiecznych (ADR), sporządzonej w Genewie 30 września 1957 r. ZUS nie dokonuje kwalifikacji prac dla potrzeb stosowania przepisów ustawy up. Prace kierowców nie zostały wymienione wśród prac w szczególnych warunkach. Jak wynika z powyższego okoliczność wykonywania prac kierowcy ciągnika siodłowego o masie powyżej 3,5 tony sama przez się nie świadczy o wykonywaniu prac w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze. Zgodnie z art. 3 ust. 1 up za prace w szczególnych warunkach uważa się prace związane z czynnikami ryzyka, które z wiekiem mogą z dużym prawdopodobieństwem spowodować trwałe uszkodzenie zdrowia, wykonywane w szczególnych warunkach środowiska pracy, determinowanych siłami natury lub procesami technologicznymi, które mimo zastosowania środków profilaktyki technicznej, organizacyjnej i medycznej stawiają przed pracownikami wymagania przekraczające poziom ich możliwości, ograniczony w wyniku procesu starzenia się jeszcze przed osiągnięciem wieku emerytalnego, w stopniu utrudniającym ich pracę na dotychczasowym stanowisku. Prace w szczególnych warunkach zostały określone w załączniku nr 1 do up. Za prace o szczególnym charakterze - zgodnie z art. 3 ust. 3 up - uważa się natomiast prace wymagające szczególnej odpowiedzialności oraz szczególnej sprawności psychofizycznej, których możliwość należytego wykonywania w sposób niezagrażający bezpieczeństwu publicznemu, w tym zdrowiu lub życiu innych osób, zmniejsza się przed osiągnięciem wieku emerytalnego na skutek pogorszenia sprawności psychofizycznej, związanego z procesem starzenia się. Prace o szczególnym charakterze zostały określone w załączniku nr 2 do up. Przepisy up nie nakładają na ZUS obowiązku dokonywania kwalifikacji prac wykonywanych przez pracowników dla potrzeb stosowania tych przepisów. Takie kwalifikacji powinien dokonać płatnik składek. Przy kwalifikacji danej pracy do prac w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze pomocny może okazać się poradnik pt. „Zasady kwalifikacji prac w szczególnych warunkach i o szczególnym charakterze”, opublikowany na stronie internetowej Tekst opublikowany: 2 grudnia 2011 r. Zmiana pracodawcy – jak wykazać okresy pracy w warunkach szczególnychDokument Pracownica pracująca u nas w warunkach szczególnych, z dniem 1 kwietnia zostaje przeniesiona na drodze porozumienia pracodawców do innej instytucji. W takiej sytuacji pracodawca nie wystawi więc świadectwa pracy, przekazując dokumentacje do nowego pracodawcy. Jednak pracownica poprosiła o wystawienie jej świadectwa pracy w szczególnych warunkach. Czy mogę wydać jej świadectwo pracy na obowiązującym druku mimo że nie dochodzi do rozwiązania stosunku pracy? Czy mogę informacje o pracy szczególnej ująć w formie zaświadczenia? Z artykułu dowiesz się Jakie informacje wykazuje się w świadectwie pracy W jaki sposób wykazuje się w świadectwie pracy dane o wykonywaniu pracy w warunkach szczególnych Jak udokumentować okres pracy w warunkach szczególnych, gdy nie dochodzi do rozwiązania stosunku pracy Pozostało jeszcze 80 % treściAby zobaczyć cały artykuł, zaloguj się lub zamów dostęp.

zaświadczenie o pracy w szczególnych warunkach kierowca