Instrukcja krok po kroku jak narysować bociana. Rysunki krok po kroku to łatwy sposób na naukę szkicowania dla dzieci i dorosłych. Odwiedź stronę po wiecej tutoriali. #drukowanki #bociandodruku #wiosennerysunki #wiosnabocian #bociek #bocianrysunek #rysunekbociana #obrazekbociana #prostyrysunekbociana #jaknarysowaćbociana Proces religijny przed Sanhedrynem rozpoczął się pospiesznie zaraz po pojmaniu Jezusa Chrystusa w Ogrodzie Oliwnym i przyprowadzeniu do domu arcykapłana Annasza. Jezus oskarżony o przestępstwa natury religijnej, za sprzeniewierzenie się prawu Mojżeszowemu, musiał najpierw odpowiadać przed sądem Wielkiego Sanhedrynu, liczącego 71 Kolorowanki Wednesday. Kolorowanki, które dla Was przygotowaliśmy przedstawiają bohaterkę serialu Wednesday Addams, Enid oraz Pana Rączkę. Wszystkie malowanki możecie pobrać i wydrukować całkowicie za darmo. Dla Waszej wygody kolorowanki Wednesday przygotowaliśmy w wysokiej rozdzielczości i w wygodnym do druku formacie A4. ← Wydrukuj gotową siatkę bazową i zacznij rysować na niej lub samodzielnie skonstruuj siatkę bazową za pomocą następującej instrukcji: narysuj prostokąt, który określa warunkowe proporcje i granice naszego przyszłego rysunku. w środku prostokąta narysuj pionową i poziomą linię. narysuj poziomą linię w środku górnej połowy Zabawny filmik, który uczy dorosłych i dzieci, jak prawidłowo myć ręce!Dzięki obecności sympatycznych zwierzątek, uczy KROK po KROKU jak myć ręce i pomaga za jurus gambar senam dasar psht 1 90. Opinie naszych użytkowników Pragnę serdecznie podziękować za wspaniałe pomysły i ciekawe materiały z których korzystam już od jakiegoś czasu w pracy z dziećmi. Wasza strona jest po prostu fantastyczna(...) Agnieszka K. Wczoraj byłam bezradna jak pomóc mojemu dziecku w nauce tabliczki mnożenia. A dzisiaj jestem szczęśliwa, że dzięki Pani pomocy, mojemu dziecku udało się ruszyć z miejsca. Beata z Łodzi Bardzo często korzystam z serwisu Jest świetny, kapitalny, rozwija wyobraźnię, kreuje osobowość, rozwija zainteresowania :) Dziękuję. Elżbieta J., mama i nauczycielkaCzytaj inne opinie » W 2020 r. otrzymał NAGRODĘ GŁÓWNĄ w konkursie ŚWIAT PRZYJAZNY DZIECKU, w kategorii: Internet. Organizatorem konkursu jest: Komitet Ochrony Praw Dziecka. Na skróty: Ćwiczenia tu zgromadzone wspomagają rozwój percepcji wzrokowej i doskonalą koncentrację uwagi. Na każdym obrazku została ukryta określona liczba wskazanych elementów. Zadaniem dziecka jest odnalezienie i zaznaczenie ich wszystkich. Do wykonania zadania potrzebne zatem jest wprawne oko i szczypta cierpliwości. Chcesz otrzymywać informacje o nowych materiałach edukacyjnych dla dzieci? TYSIĄCE materiałów edukacyjnych ZERO irytujących treści i reklam dla rodzica: SPOKÓJ I WYGODA dla dziecka: RADOŚĆ z własnych osiągnięć BEZPIECZNA NAUKA i ZABAWA w jednym :) Bo KAŻDE dziecko jest mądre i inteligentne. Trzeba tylko dać mu szansę. ↑Do góry 22 kwietnia, 2020 0 Religia: Kłaniamy się przed konfesjonałem Panu Jezusowi Miłosiernemu – tu przepraszamy Boga za grzechy. Katecheza Kl. 1a, 1d,1b Temat: Kłaniamy się przed konfesjonałem Panu Jezusowi Miłosiernemu – tu przepraszamy Boga za grzechy. Rozpoczynamy lekcję od nakreślenia znaku krzyża i wspólnej modlitwy: Ojcze nasz. Jako wprowadzenie do tematu lekcji prowadzimy rozmowę kierowaną wraz z oglądaniem przez uczniów rysunków przedstawiających spowiedź w konfesjonale, który znajduje się w Kościele. W tym celu należy wyjaśnić co oznaczają takie słowa jak: Kościół, spowiedź, konfesjonał oraz żal za grzechy, oczyszczenie serca. Kościół jest to dom Boży ,w którym spotykamy się (my chrześcijanie) z Panem Jezusem w Komunii Świętej. Na rysunku widzimy jak dzieci idą do Kościoła (Rysunek Słowo: spowiedź oznacza wypowiedzenie przed księdzem swoich grzechów (złych czynów, złego zachowania, nieposłuszeństwa wobec rodziców, opiekunów i w odniesieniu do Pana Boga). Na następnym rysunku (rysunek widzimy jak chłopiec spowiada się – to znaczy, że chłopiec wypowiada swoje winy przed księdzem, który pomaga przeprosić Pana Boga. Rysunek W każdym Kościele znajduje się takie miejsce, które nazywa się konfesjonał – jest to najczęściej w formie drewnianej obudowy nieduże pomieszczenie w którym siedzi ksiądz, i cierpliwie wysłuchuje jak różne osoby pojedynczo klękają i wypowiadają swoje grzechy(winy) w celu oczyszczenia serca. Rysunek – przedstawia jak dziewczynka spowiada się w konfesjonale. Aby nasza spowiedź (sakrament pokuty i pojednania) była ważna, musimy wyznać wszystkie swoje złe uczynki (grzechy) i żałować za nie (za swoje złe postępowanie wobec drugiego człowieka i Boga). Na kolejnym rysunku widzimy jak kobieta (dziewczyna) żałuje za swoje grzechy, jest smutna z powodu tego co zrobiła. Rysunek – żal za grzechy Zadanie Proszę, aby uczniowie (samodzielnie lub ze wspomaganiem rodziców, opiekunów) wycieli z papieru łaty i zakleili białym papierem wszystkie ciemne plamy na przedstawionym poniżej sercu (Rysunek aby to serce znów było czyste. Podobnie jest gdy się wyspowiadamy, wtedy ksiądz pomaga nam oczyścić swoje serce. Na zakończenie lekcji piosenka: Przepraszam Cię Boże skrzywdzony w człowieku, przepraszam dziś wszystkich was, to moja wina jest… i znak krzyża. Jan Twardowski subtelny dydaktyzm osiągnął dzięki kilku chwytom perswazyjnym. Ksiądz utożsamia się z dzieckiem, jawi się jako jego rówieśnik, jest jednym z nich. „Jeżeli potkniemy się o kamień w czasie wakacji, potłuczemy się, krzyczymy – jakby ktoś nas ze skóry obdzierał, że boli. Jedni jednak zaraz się gramolą i mówią – już mnie nie boli, do wesela się zagoi, a drudzy ryczą, że ich boli, bez przerwy”[Twardowski J., Zeszyt w kratkę. Rozmowy z dziećmi i nie tylko z dziećmi, Warszawa 1973, „Jak upadniesz – spróbuj się podnieść od razu. Wtedy będzie mniej bolało”[tamże] –mówi wychowawca wypchnięty oknem, powracający drzwiami. Wskazane są dwa skrajne przypadki zachowania dzieci oraz porada: co zrobić, by mniej bolało. Twardowski kreuje wizję „wspólnego świata”, któremu podporządkowuje język. Konkretyzacja zastępuje pojęcia abstrakcyjne, natomiast ogólne określenia są dopełniane szczegółami konkretyzującymi, co jest charakterystyczne dla rozwoju języka dziecięcego. Często rymowanki zostają wplecione w narrację. Są one zwykle tworzone przez opowiadającego. Bywają wyodrębnione graficznie jako samodzielne wierszyki. Niekiedy fragmenty narracji rymują się wewnętrznie. Wierszowane fragmenty zawierają w sobie moralna zabiegiem jest stosowanie pozorowanej rozmowy, w której narrator zadaje pytania i sam na nie odpowiada bądź nie udziela odpowiedzi. W związku z tym dziecko albo utożsamia się z pytającym albo samo udziela odpowiedzi. W drugim przypadku odpowiedź wypływa z podanych przykładów i ma charakter umoralniający. Zabieg ten ma wartość terapeutyczną, wzmacnia poczucie własnej wartości małego czytelnika. Wzbudza bowiem poczucie, że do odpowiednich wniosków dochodzi on sam. „Dużą siłę perswazji mają proste, zabawne, opowiedziane stylem dzieci przykłady, które zawsze poprzedzają wypowiedziana wprost naukę. Wbrew pozorom tych nauk, przedstawionych w sposób bezpośredni, Twardowski nie unika. Wplecione w mikro-fabuły, wzmocnione naturalnością wynikanie, pozorują stwierdzenie faktów, a nie nakaz czy postulat” [Zielińska B., Wizja dziecka w twórczości Jana Twardowskiego [w:] Chęcińska U., Dziecko i jego światy w poezji dla dzieci, Książnica Szczecińska, Szczecin 1994, poezji Twardowskiego można dostrzec elementy rekonstrukcji punktu widzenia dziecka przez sam podmiot wiersza. Dzieje się tak poprzez:apostrofę do bohatera dziecięcego, np. do Kopciuszka, do Andersena („Powiedz”, „Powrót Andersena”)bezpośrednie nawiązanie do własnego dzieciństwa („Dzieciństwo”, Dawna wigilia”)określenia, porównania, metafory i stosowanie słownictwa dziecięcego („nie mieć już słonia”, „prawda, że trzeba dostać pałą/by znowu uwierzyć”, „samotność, bez której świat dostaje bzika”)rymowanki dziecięce- „polna myszka siedzi sobie konfesjonał ząbkiem skrobie”, „kto bibułę buchnie niech mu łapa spuchnie”hierarchiczny porządek wypowiedzi i wiele wyliczeńzastosowanie rekwizytów ze świata bliskiego dziecku: pokoju, podwórka: kredki, gumka myszka, kałamarz, katechizm, guzik, klasówka, żabyReasumując, należy stwierdzić, że z punktu widzenia terapeutycznego perswazyjna skuteczność twórczości księdza dla dzieci jest bardzo wysoka. Toteż twórczość Jana od biedronki znajduje swoje odzwierciedlenie w literaturze biblioterapii. Ksiądz Twardowski nie zapomina o swej powinności. Znaczna część jego dorobku literackiego pełni funkcje mikro-kazań, przez co uwypuklony jest dydaktyzm, przy czym ten dydaktyzm jest swoisty, a nawet doskonały. W opowiadaniach przeznaczonych dla dzieci (np. Zeszyt w kratkę”) wyłania się osobliwy portret dziecka, które staje się obiektem dydaktycznym wymagającym stałego pouczania. Należy się zastanowić, czy celem tak pojętego dydaktyzmu jest upodobnienie dziecka do dorosłego. Dziecko czerpie wzorce od dorosłego, od dorosłych autorytetów, wychowawców. W całej twórczości Twardowskiego dziecko okryte jest miłością i ciepłem. Zastosowane efektywne chwyty perswazyjne zostały umiejętnie ukryte. „Rozmowy z dziećmi i nie tylko z dziećmi” oraz „Zeszyt w kratkę” to specyficzne zbiory osobliwych kazań dla dzieci, które Twardowski traktuje jako niezobowiązujące zbiorze wierszy „Nie przyszedłem pana nawracać”, pomimo pozornej deklaracji zawartej w tytule, autor w umiejętny, iście kunsztowny sposób zaskarbia sobie serca tych najbardziej „drażliwych”. W sposób niezwykle swobodny i spontaniczny okazuje serdeczność, sympatię do małych czytelników. Przy tym staje się autentycznie szczery. Postawa taka potwierdza, że w naukach chrześcijańskich dziecko od samego początku uznawane jest za dobrego wychowanka. Dziecko zostaje obiektem sympatii. Życzliwa postawa księdza Twardowskiego jest bliska filozofii jezuickiej i jednocześnie zaprzecza teoriom filozofii kręgach krytyki literackiej istnieje hipoteza, która zakłada, że adresatem wielu wierszy przeznaczonych dla dorosłych jest ukryte w dorosłym dziecko. Obraz tego dziecka jest inny niż w utworach adresowanych do dzieci. Tu Twardowski kreuje postać dziecięco-dorosłą. W każdym dorosłym na swój sposób ukryte jest dziecko. Jest ono uśpione i często bywa przyzywane z pamięci, jak gdyby ożywiono pamięć fotograficzną. W utworach ksiądz dokonuje reanimacji dziecka, które w dorosłym umarło, w jakiś sposób zatraciło się, ale pojawia się w migawkach zakodowanych w pamięci. Dla Twardowskiego dziecko w dorosłym jawi się jako postać czysta, dobra, naiwna, wciąż skora do dziwienia się. Poza tym jest to postać niezwykle ciekawa świata, gotowa do zabawy i kreatywna. W wierszach Twardowskiego dziecko jest zawsze bohaterem pozytywnym. Ksiądz-poeta próbuje jak najdłużej zatrzymać w dorosłym wszystko to, co jest symptomatyczne dla dziecka. Dziecko-bohater ujęte jest w znacznej części wierszy. Typowym przykładem jest wiersz „O maluchach” oraz wiersz „Do moich uczniów” Twardowski adoruje dziecko, ale jednocześnie neutralizuje tę adorację przez motyw niesforności. Wiersze nie są sentymentalne, zawierają duży ładunek liryzmu. Poezja dziecięca nie obfituje w tematykę choroby („Niewidoma dziewczynka”) czy śmierci. Twardowski tej tematyce poświęca sporo uwagi. Są to utwory poważne, gdzie nie ma miejsca na żarty słowne czy wybryki dziecięce. To wiersze, gdzie dominuje poetycka sakralizacja dziecka zmarłego, np. w wierszu :„Szukam”. Wiele uwagi poświęca Twardowski dziecięcej wierze i jej podmiotów („Dzieciństwo”). Następuje tu odwrócenie motywu eucharystycznego, gdyż dziecko karmi Boga miłością, a nie odwrotnie. Dziecko jest tu pełne bezinteresownej miłości, czystej i niewinnej. Poprzez te zabiegi poezja Twardowskiego staje się poetyckim wyrazem uznania duchowego bogactwa dziecka. Czasem dorosły dostrzega problem tylko dlatego, że akcentuje go Twardowski poprzez stawianie dziecinnych pytań, jak w wierszu „Anioł poważny i niepoważne pytania”.Motyw Boga i Matki Boskiej pojawia się wielokrotnie w twórczości księdza. Uważa on, że rysunki dzieci są najlepszym i najbardziej doskonałym wizerunkiem Matki Boskiej („Uciekam”). Innym bohaterem, a zarazem podmiotem wierszy jest ksiądz. Ksiądz-bohater bardzo odbiega od stereotypowego wizerunku. Nie jest specjalistą od spraw niebieskich. Często bywa bezradny, omylny i mały. Nie boi się śmieszności, jest zwykłym śmiertelnikiem, ale za to ma większe zaufanie do Boga („Kaznodzieja”, „Wierzę”). Bohatera-księdza często można ujrzeć w ujęciu cech typowo dziecięcych czy młodzieżowych – speszenie, nieudaczność, niezgrabność. Ks. Twardowski nie odgrywa roli „zawodowca” w stosunku do Boga. Stara się być jak dziecko, „dojrzewać do dzieciństwa”. Wszak Pismo Święte „powiada”: „Bądźcie jako dzieci”. Bohater wierszy Twardowskiego pojawia się jako dziecko nie tylko w aspekcie religijnym. Dużą rolę w twórczości księdza odgrywa bohater-syn, który bywa zaskoczony swoja dorosłością. Dla niego najdroższą, najważniejszą osobą jest matka, a w zasadzie jej brak. Pozostało po niej puste miejsce przy stole, pusty kubek od herbaty i scena, gdy matka przyszywa oderwane guziki, nawet po śmierci, wychylając się z nieba. Ksiądz Twardowski uważa dorosłość za krzywdę zadawaną przez życie i za wszelką cenę dąży do zachowania dziecka w sobie. Z drugiej jednak strony trudno pogodzić wizerunek księdza z wizerunkiem chłopca w krótkich spodenkach. W język refleksji wtrącone zostają określenia z dziecięcego słownika, które są podawane jako własny język. Tymczasem świat nie jest taki czysty, jak widzą go dzieci. System wartości Twardowskiego koliduje z realnym systemem wartości. Życie to nie czytanka dla małych dzieci. Człowiek dorosły funkcjonuje w różnych systemach wartości, które bardzo często kolidują ze sobą. Człowiek jedynie może mieć pewien dyskomfort dokonując wyboru mniejszego zła. Można jednak pomarzyć o takim życiu, jakim widza go dzieci. Twardowski intencjonalnie kreuje portret dziecka. Dziecko jest szczęśliwe, niewinne, często niesforne, ale przez to wzruszające. Nie jest to dziecko uparte, złośliwe czy krnąbrne. Dziecko jest miłością i samo w sobie posiada miłość. Dopiero dorosłość pokazuje świat okrutny, nieubłagalny i stanowi zanik dzieciństwa. Wiele uwagi poświęca Twardowski dziecięcej wierze. Jest ona święta, bezinteresowna, czysta, przyjmowana bez tłumaczeń. Wydaje się, że poezja Twardowskiego ma przesłanie: „dzieciństwu przydać pełnię dorosłości, dorosłości przydać pełnię dzieciństwa”.Bibliografia:Urszula Chęcińska – “Dziecko i jego światy w poezji dla dzieci” Wiecie, że konfesjonał – jeden z najbardziej genialnych katolickich wynalazków – ma niewiele więcej niż 500 lat?Historia konfesjonałuPsycholodzy w swoich gabinetach często ustawiają fotele pod kątem ok. 90º – żeby pacjent i terapeuta mogli, ale nie musieli patrzeć sobie w oczy. Przy trudnych, emocjonalnych rozmowach najwygodniej jest nie być zmuszonym do ciągłego kontaktu wzrokowego. Ale oczywiście trzeba mieć taką możliwość, no i trzeba się nawzajem dobrze słyszeć. To samo odkryli anonimowi wynalazcy także:Jan Paweł II spotyka reportera w konfesjonale… Kulisy papieskiej pielgrzymki z 1979 konfesjonałach (łac. confessionale od confiteri – wyznawać, spowiadać się) pierwszy raz wspomina synod w Sewilli w 1512 r. Konfesjonały upowszechniły się od Soboru Trydenckiego (1545-1563).Jak ludzie powiadali się wcześniej? Tzw. spowiedź uszna narodziła się w V w. w Kościele iroszkockim. Wcześniej uważano, że człowiek po chrzcie w ogólnie nie powinien grzeszyć, ewentualnie dopuszczano jedną pokutę. Ponieważ spowiedź miała być prywatna, a nie publiczna, spowiadano się kapłanowi „na ucho” w jakimś wybranym miejscu w kościele, np. koło ambony albo przy mebelZawsze, kiedy przyglądam się jakiemuś konfesjonałowi – zwłaszcza zabytkowemu i pięknemu – dziwię się, ileż w tym meblu znajomości ludzkiej natury. I ile teologii! Ksiądz jest tu maksymalnie ukryty: wchodzi do środka, zamyka drzwiczki, a od penitenta oddziela go kratka. Jeśli się nie wierci ani nie wywiesza na zewnątrz fioletowej stuły, czasem nawet trudno go klękam do spowiedzi, przez kratkę widzę tylko zarys jego głowy i sama jestem słabo widziana. Szafarz sakramentu jest w cieniu swojej roli. Wszystko po to, żeby na pierwszy plan wysunął się Ten, który odpuszcza mi moje grzechy i kolejny raz zapewnia mnie, że mnie kocha. Ważna jest też pozycja klęcząca, którą konfesjonał wymusza. Na kolanach łatwiej dostrzec swoje błędy i żałować za podczas spowiedzi czerwienię się albo mam łzy w oczach, nikt tego nie zauważa – nawet ludzie stojący dwa metry ode mnie. Od otoczenia oddziela mnie ścianka, która ogranicza rozchodzenie się głosu. Można czasem zobaczyć istne cudeńka stolarskie, np. zagięcia albo fantastyczne rzeźbienia. Teraz raczej odchodzi się od zdobień, ale przez setki lat rzemieślnicy prześcigali się w nadawaniu konfesjonałom wymyślnych służyły nie tylko upiększaniu. Na konfesjonałach umieszczano motywy pasyjne i pokutne, wizerunki patronów dobrej spowiedzi, pouczające inskrypcje. Św. Karol Boromeusz w wytycznych dotyczących budowy konfesjonałów zalecał, żeby penitent miał przed sobą wizerunek Jezusa także:Spowiadanie się podczas mszy świętej. Tak czy nie?Spowiedź raczej nie podczas mszyWiadomo, że z dźwiękoszczelnością konfesjonałów bywa różnie, zwłaszcza kiedy trzeba przekrzykiwać grające organy albo kiedy spowiadający się albo spowiednik kiepsko słyszy. Stąd wzięły się pomysły na parlatoria – pokoje przeznaczone do swobodnej rozmowy podczas rozwiązanie ma swoich entuzjastów, nawet wśród osób, które nie mają problemów ze słuchem, mową czy klęczeniem. Jeśli ktoś woli się spowiadać podczas niespiesznej, przyjacielskiej rozmowy, to oczywiście może to coraz więcej osób ceni sobie taką spowiedź i potrafi przejechać pół miasta, żeby spotkać się ze stałym spowiednikiem. Jednak warto zauważyć, że spowiedź w konfesjonale stojącym w kościele jest prostsza i bardziej dostępna. Dużo łatwiej jest uklęknąć przy kratkach niż umówić się z księdzem, udać się z nim do osobnego pokoju są konfesjonały-dziuple, z zamykanymi drzwiami. Taki mebel powinien mieć jednak porządną wentylację. Problematyczny może być też rozmiar takiego olbrzyma, który może przytłoczyć wnętrze z głośnością pojawiają się najczęściej wtedy, kiedy ktoś spowiada się w czasie mszy świętej. Jest na to jedno rozwiązanie – trzeba przystępować do tego sakramentu kiedy indziej. To raczej apel do księży, żeby siadali w konfesjonałach co najmniej pół godziny przed mszą i nie tylko w niedziele. Bywam w różnych kościołach i widzę, że spowiednik przesiadujący w konfesjonale raczej nigdy się nudzi.* Korzystałam z „Encyklopedii katolickiej”Czytaj także:Praktyka 9 pierwszych piątków miesiąca i tzw. Komunia wynagradzająca Temat: Sakrament Pokuty i dydaktyczny:uświadomienie uczniom jak dużą role odgrywa ten Sakrament w życiu każdego człowieka. Cel wychowawczyzachęcenie uczniów do kształtowania dobrych postaw wobec bliźnich i Pana i formy pracy: rozmowa kierowana, pogadanka, dialog, wykład, poprawianie po śladzie, ćwiczenia praktyczne, słuchanie środki dydaktyczne: tablica, kreda, ilustracje do kolorowania, krzesło, liczydło, kredki, magnetofon z CD, płyty I, Witam uczniów i informuje, że na katechezie mamy gościa. Witamy zgromadzonych i zapraszam do wspólnej Wstajemy i wspólnie się LISTY OSTATNIEJ KATECHEZY: Na poprzednich katechezach mówiliśmy ogólnie o 7 sakramentach. Ostatnio wspominaliśmy sakrament Chrztu. Każdy z nas został przyniesiony do kościoła przez rodziców abyśmy zostali ochrzczeni. Dzięki niemu jesteśmy włączeni do wspólnoty TEMATU: Każdy z nas grzeszy. Czy to Ksiądz, Zakonnica, osoba świecka. Jesteśmy tylko ludźmi i pozostały nam skłonności do czynienia zła. Dzisiaj porozmawiamy sobie o tym jak przybliżać się mimo naszych złych wyborów do Pana II, W TEMAT: Bóg dał nam w swojej wielkiej miłości wolną wolę - wybór pomiędzy dobrem a złem. Wie on także, że została w nas przypadłość do robienia złych rzeczy, do których namawia nas ojciec kłamstwa Szatan. Uczynki:-dobre -złeDzięki dobrym uczynkom nasze serca lśnią blaskiem (wykonujemy rysunek)- są czyste. A złe uczynki sprawiają, że nasze serca tracą ten blask i staje się brudne. Każdy następny zły czyn pogłębia ten stan (wykonujemy rysunek symbolizujący ten stan). TREŚCI: Wiemy już, że nasze serca nie zawsze są czyste. Chcielibyśmy zawsze wybierać dobro, choć wiemy, że to nie zawsze się udaje. Pomocą w oczyszczeniu serca jest sakrament Pokuty i Pojednania, w którym Jezus Chrystus przebacza nam winy. Warunki sakramentu pokuty: za postanowienie panu Bogu i sakramencie Pokuty i Pojednania spotykamy się w konfesjonale z Księdzem, który wysłuchuje naszej spowiedzi. Otrzymał on od Jezusa Chrystusa moc do odpuszczania grzechów ludziom. To właśnie Ksiądz jest pośrednikiem pomiędzy nami a Jezusem Chrystusem na ziemi. Przy pomocy liczydła ustawiamy „konfesjonał” i ćwiczymy formułkę spowiedzi: będzie pochwalony Jezus raz byłem u spowiedzi... następujące grzechy... grzechów nie wszystkie serdecznie żałuje i postanawiam się ciebie ojcze duchowny proszę o zbawienną pokutę i imię Ojca i Syna i Ducha Świętego. Uświadamiam uczniów, że przez spowiedź oczyszczamy nasze serca z grzechów i dzięki temu przybliżamy się do Pana Boga. Nasze życie staje lepsze i popełniamy mniej błędów. A zły duch rzadziej namawia nas do złego.(kolorujemy obrazek z ilustracją spowiedzi). CZĘŚĆ III, DO ZESZYTU: Zapisujemy temat katechezy. Gdy mamy czas uczniowie poprawiają lub przepisują tekst z Warunkami Sakramentu Pokuty oraz formułkę Spowiedzi. Wklejamy notatkę oraz pokolorowany obrazek z sakramentem Dziękuje wszystkim obecnym za uwagę i zapraszam do wspólnej modlitwy.

konfesjonał rysunek dla dzieci